چشمهایت مهربانی را به من، صد هزاران بار داده ارمغان

گر روی از پیش من دیوانه ام، می کنم تا آسمان داد وفغان

تو کنارم بودی و من تا کنون، شاد بودم چون ترا می داشتم

تو چه نیکو، مهربان بودی و من در دلم بذر وفا می کاشتم

حال خواهی که روی آن دورها ،گویی من آن تو تنها نیستم

گر مرا تنها گذاری این زمان ، باز آیی من به دنیا نیستم

من بدون توگمم دراین جهان،جاده ها تاریک وگنگ وپرخطر

من نمی مانم  نرو پیشم بمان ،لااقل من را بدنبالت  ببر